Laatste weekje als vrijwilliger

Het is zover! De laatste week als vrijwilliger is aangebroken.

Maandag 4 augustus kwam ik bij het Parelhuis aan. De kinderen kwamen gelijk naar mij toe en vroegen of dit mijn laatste dag al zou zijn. Ik vertelde hen dat dit wel mijn laatste week is maar dat donderdag pas mijn laatste dag zou zijn. Ze waren blij dat ik vandaag nog niet weg ging. Deze middag hebben zij na het eten lang liggen rusten dus ik had tijd om met een andere tante het over de kinderen en hun toekomst te hebben. Vanaf dat moment was ik mij nog meer bewust geworden over de mogelijkheden die zij hebben nadat zij met school klaar zijn en eventueel 18 zijn en weg moeten uit het Parelhuis. Het Parelhuis is het enige weeshuis in paramaribo die kinderen met hiv mogen ontvangen. Zij komen niet vanuit huis maar vanuit het ziekenhuis. Daar word bepaald of deze kinderen nog naar eventuele andere opvang kunnen of niet. Het Parelhuis biedt huisvesting aan 16 kinderen. Helaas zijn er nog zoveel kinderen die ook opvang nodig hebben binnen dit weeshuis maar wegens ruimtegebrek is dat helaas niet mogelijk. De overheid vind het nu nog niet nodig om een stuk aan te bouwen of een nieuw gebouw beschikbaar te stellen voor nog meer opvang. De kinderen die nu in het Parelhuis wonen hebben ook behoefte aan meer ruimte. Helaas is daar gewoon het geld er niet voor. Het huis en de kinderen moeten alles echt krijgen via sponsors. Zij kunnen meer beddengoed, kleding en speelgoed gebruiken. Alle kleding waar zij in lopen zijn veelal stuk en het speelgoed wat er is, is zo weinig dat zij nog niet eens allemaal kunnen spelen. Knutsel spullen zijn er ook bijna niet. Het eten daarentegen valt niets over te zeggen. Zij krijgen elke dag voldoende te eten, deels door sponsors maar ook door zelf te koken.
Zodra de kinderen 18 zijn moeten zij weg uit het Parelhuis. Helaas zitten er veel kinderen die een leerachterstand hebben waardoor zij een aantal jaren blijven zitten. Gevolg hiervan is dat zodra zij 15 jaar zijn en nog steeds bijvoorbeeld in de 3e klas zitten, zij niet meer verder mogen met school. Dit was in het binnenland ook zo. Nu is mij alleen vertelt dat de kinderen van het Parelhuis vaak niet verder kunnen naar een vakschool omdat zij geen specialiteit ergens in hebben. Daarnaast is het moeilijk om een school te vinden die hiv geïnfecteerde kinderen/jongeren willen ontvangen. De kinderen worden voor anders aangezien terwijl het gewoon normale kinderen zijn die ook in alle fasen zoals puberteit etc terecht komen. Ik heb helaas gemerkt dat hiv echt nog een groot taboe is in Suriname. De mensen die eventueel iets sponsoren die vinden het ook eng om de kinderen alleen een hand te geven. Zij brengen hun eten en zijn binnen 5 minuten weer weg. Zodra zij niet naar een vakschool kunnen gaan krijgen zij moeite met het vinden van een baan. Hierdoor krijgen zij ook geen hypotheek om een huis te kunnen kopen. Zij zullen dan een partner moeten vinden die hen kan onderhouden. Het zal moeilijk zijn om dan toe te geven dat hij/zij geïnfecteerd is geraakt met het hiv virus. Zodra de vrouw dan zwanger raakt zal zij eventueel wel medicatie slikken tijdens de zwangerschap, maar dan dus ook in het geheim. Maar zodra het kind geboren is zal zij uiteindelijk toch borstvoeding moeten geven. De mentaliteit in Suriname is wanneer een moeder geen borstvoeding geeft dat het een slechte ouder is. Het gevolg hiervan is dat het kind dus uiteindelijk alsnog geïnfecteerd raakt met het virus. En zo blijft het zich opstapelen. Ik vond het vreselijk om deze realiteit te horen omdat het nu zo dichtbij kwam. Ik heb echt te doen met deze kinderen en ik zou zo graag willen dat de samenleving wat meer open zou staan voor deze doelgroep. Dat de taboe er niet meer is. Helaas weet ik dat ik dit ideaalbeeld niet kan verwachten in een derde wereld land zoals Suriname.

Nou goed na dit verhaal door naar de rest van de week. Ik had een mail van Tjitra gekregen of ik nog mee wilde helpen met een pestproject. Dit is een sociaal project die is opgezet door een geweldig enthousiaste lieve jonge vrouw. Ik vond dit een erg leuk en goed project. Leonie besloot ook om mee te doen hieraan. Dus wij liepen samen even naar Tjitra voor de uitleg. Ik was blij dat ik dit project nog in mijn laatste week als vrijwilliger mocht en kon doen.

Dinsdag 5 augustus werden leonie en ik in de ochtend opgehaald om naar onze eerste school te rijden waar wij voorlichting zouden geven over pesten. Vandaag was het de bedoeling dat wij allebei eerst zouden mee kijken hoe en welke boodschap zij over wilden brengen. Hierna kregen wij allebei de mogelijkheid om het zelf ook te proberen. Wij besloten om toch nog even te kijken en ik zou vanaf morgen dan alleen voor de klas staan en leonie vanaf volgende week. Ik keek in de kleuterlassen mee en de tweede klas. Het is een erg leuk project waarin wij d.m.v. een interactieve manier over pesten praten. We stellen vragen, geven voorbeelden, spelen in de kleuterklassen een rollenspel en leren de kinderen uiteindelijk een versje aan. Ik was zo enthousiast over dit project dat ik het jammer vond dat ik dit niet al eerder kon doen. Zij waren namelijk al 6 weken bezig hiermee. In totaal gaan zij langs 25 scholen en zullen dus na hun zomervakantie verder gaan hiermee.

Woensdag 6 augustus mocht ik dan voor het eerst voor de klas staan om voorlichting te geven over pesten. Gelukkig had ik via de mail het programma al ontvangen en doorgelezen en gister mee gekeken. Ik mocht de eerste en tweede klas doen. Ik was erg zenuwachtig maar het liep goed. De kinderen deden leuk en enthousiast mee. Na een half uur was ik klaar en liep ik bezweet maar opgelucht het lokaal uit en BAM daar stond de media ineens. Ik werd gevraagd voor een interview. Nou met nog meer zenuwen en zweet en nog eens in die hete zon stond ik daar dus ongemakkelijk te kijken in die camera met een doos in mijn handen die ik niet eens neer had gezet maar vast hield alsof het een dienblad was hahaha. Ik voelde een zweetdruppel vanaf mijn nek naar beneden glijden. Oh wat voelde ik mij ongemakkelijk. Gelukkig was dit snel voorbij en moest ik mijn naam nog even noteren voor de aftiteling. Hierna was iedereen klaar en zijn wij terug naar kantoor gegaan. Vanuit hier zouden wij met de taxi naar huis gaan. Hier hebben wij een mobiele telefoon gezien wat gewoon op een huistelefoon lijkt. Een grote antenne eraan en bellen maar. Wat hebben wij gelachen want het bereik was slecht. De vrouw die voor ons de taxi belde moest dus ook een aantal keren vragen of ze te verstaan was terwijl zij aan die antenne zat te friemelen. Erg mooi gezicht was dit!
In de middag hoefde ik net als gister niet naar het Parelhuis. Ik had met Tjitra afgesproken dat ik donderdag nog wel zou gaan om het goed af te sluiten. Ik was dus weer een lekker middagje vrij.

Donderdag 7 augustus was dan echt mijn laatste dag. In de ochtend heb ik twee kleuterklassen en twee eerste klassen voorlichting gegeven. Het verliep vandaag ook weer erg goed. Het fijne is dat ik mijn eigen draai eraan kon geven dus alle keren verliepen ook op een andere manier. Het lag er echt aan wat voor een groep ik voor mij had maar dit had ik snel genoeg in de gaten. Toen ik thuis kwam kon ik mij even omkleden en nog wat gaan eten en toen door naar mijn laatste middagje in het Parelhuis.
Toen ik daar aangekomen was kwamen de kinderen naar mij toe en zeiden, vandaag is dan uw laatste dag he tante? Ze hadden het goed onthouden. Ik had cakejes mee gebracht om te trakteren. De kinderen waren nog erg lief voor mij en wij hebben nog even heerlijk gespeeld en geknuffeld voordat ik weer naar huis ging. Het was een fijne afsluiting!
In de avond had ik ook gelijk mijn afscheidsetentje met mijn huisgenootjes omdat ik een groot deel van hen niet zou zien zaterdag zodra ik uit huis vertrek omdat zij op trip zijn. Het was een erg gezellige avond en ik heb heerlijk nasi kuning gegeten! Een mooie afsluiting van de dag.

Nu is het alweer vrijdag 8 augustus en kan ik zeggen dat mijn echte vakantie is begonnen. Vandaag en morgen nog rustig aan doen en natuurlijk een keer inpakken, sleutels en fiets inleveren en mijn certificaten ophalen. Dan door verhuizen naar mijn woning voor de komende weken samen met Bert en natuurlijk 's avonds naar het vliegveld om mijn schatje op te halen! Ik kijk er onwijs naar uit. Het vrijwilligers avontuur is nu afgesloten en nu door naar het volgende avontuur samen met Bert. Veel trips samen doen en van elkaar genieten hier in Suriname! We hebben een druk programma voor de boeg en gaan hopelijk veel mooie dingen zien en mee maken.

Tot de volgende keer allemaal!
Liefs xxx