Eerste vrijwilligersweek en Matapica tour

Hallo allemaal, weer even een weekje geleden! Drukke maar leuke week achter de rug.

Eerste week vrijwilligerswerk beviel mij goed. Het is nog steeds wennen maar de kinderen zijn er lief en leuk. Natuurlijk zijn zij mij erg aan het uittesten op dit moment, maar dat is wel leuk hoor. Het is denk ik echt wel in mijn voordeel dat ik ervaring in de kinderopvang heb opgedaan zodat ik goed mijn grenzen weet aan te geven aan de kids. Ik heb verschillende spelletjes met ze gespeeld, meegeholpen met eten opscheppen, huiswerkbegeleiding gegeven, een meisje overhoord omdat zij een toets had de volgende dag en wij hadden op donderdag een uitje naar de mac donalds. De kinderen gingen door het dolle heen toen zij dit te horen kregen. Ze kwamen van school en gingen allemaal douchen en trokken hun mooiste kleding aan, want ja ze gingen natuurlijk "uit eten" dus dan moet je net gekleed zijn. De jongste meisjes zelfs met hakken aan en een tasje om. Zo schattig en leuk om te zien! Toen kwam het moment om in de taxibus te stappen. Ik reed met de eerste groep kinderen mee en de tweede groep kwam daarna. Toen wij arriveerden bij de mac mochten wij gelijk naar binnen en naar boven lopen. Daar zat een gezin waarvan 1 de jarige was. Deze vrouw wilde haar verjaardag vieren met de kinderen van het Parelhuis en hen dus een maaltijd sponsoren en een leuke middag bezorgen. Helaas moesten de kinderen vrij kang wachten totdat zij te eten kregen. Normaal eten zij rond 13.30 uur en nu was het al 14.30 uur. Het eten werd eindelijk besteld en de kinderen gingen even spelen. Om 15.30 kwam dan eindelijk het eten en drinken, ook voor ons zelfs! De jonge kinderen kregen een happy meal en de oudere kinderen en de tantes, waaronder ik zelf kregen 2 kipstukken met friet. De kipstukken waren lekker groot en pittig en smaakten bijna hetzelfde als de KFC kip, heerlijk! En wat nog een groter voordeel voor mij was, was dat ik 2 borststukken had gekregen! Oooh wat een geluk, de mensen die mij kennen weten namelijk dat ik totaal geen poten lust en het liefst ook geen dij eet hihi. Enfin, de kinderen en wijzelf zaten lekker te smullen. Toen iedereen het op had, werd er zelfs een taart aangesneden en kreeg ieder nog een stuk taart om lekker op te smikkelen. Ik sloeg dit aanbod toch echt af aangezien ik met mijn huisgenoten nog uit eten zou gaan bij Sarinah. Dit is een Indonesisch restaurant, maar goed daar vertel ik zo nog even wat over. Terug naar de kinderen. Het was inmiddels 16.45 uur en iedereen was klaar. De kinderen bedankten de jarige vrouw netjes en wij liepen allemaal naar beneden. Ik dacht dat wij ook weer in 2 groepen terug zouden rijden maar dit bleek toch even anders haha. Wegens de harde regenbui dit eindelijk gestopt was en het tijdstip was het erg druk op de weg en files. De taxichauffeur dacht dus dat het wel even zou duren voordat hij terug zou zijn om de volgende groep op de halen. Wat was de oplossing....met 16 kinderen, 3 tantes en de chauffeur zelf, in een busje gepropt waar oorspronkelijk 7 personen in passen. Och och och wat een geprop maar wat een pret hadden de kids. Nou na een etentje bij de mac van bijna 3 uur lang zaten wij dan in de auto, in de drukte, door grote plassen en in de hitte. Na een half uur kwamen wij aan bij het Parelhuis waar mijn eigen taxi alweer op mij stond te wachten. Dus ik kon gelijk door naar huis om even te relaxen en mij klaar te maken voor Sarinah.

Sarinah is, zoals ik al benoemd heb, een Indonesisch restaurant. 5 van ons hadden een 1 persoons rijsttafel besteld en de andere 3 andere gerechten. Ondertussen was het 20.30 uur en kregen we allemaal trek. Zoals jullie misschien al uit mijn verhalen kunnen halen duurt het in Suriname over het algemeen erg lang voordat men het eten krijgt. Maar goed, daar kwam het dan, mega veel eten! Wij schrokken allen van de grote hoeveelheden. Iedereen deed zijn best om überhaupt alles te kunnen proeven. Natuurlijk bleef er onwijs veel staan maar dit mochten wij gelukkig meenemen. Nu zit het in de vriezer en kunnen er zeker nog 5 personen van eten. Wat hebben wij genoten zeg! Toen wij terug kwamen heb ik mijn spullen ingepakt voor het weekend.

Vrijdag 11 juli ging onze tour van start vanaf Leonsberg. Wij kwamen aan en kregen te horen dat wij met een groep van 29 personen zijn. Wat een aantal zeg! Als eerst vaarden wij over naar Fort Nieuw Amsterdam. Lisanne en ik hadden dit al gezien maar het was wel leuk om nu ook het verhaal achter bepaalde dingen mee te krijgen. Wij hadden en erg leuke gids, Venski genaamd die ons ook van het pad af liet gaan en klom in de bomen om fruit te pakken om ons te laten proeven. Vanuit Nieuw Amsterdam vaarden wij door naar de Suriname rivier en de Commewijne rivier om dolfijnen te spotten. Na een tijdje zagen wij er een aantal maar ze waren erg klein en niet heel erg actief. Je zag voornamelijk een vin en heel soms het neusje boven water komen. Ik heb er 1 zien springen maar meer ook niet. Het is ook lastig om ze te zien omdat het water bruin is en niet helder blauw zoals wij gewend zijn. Na het dolfijnen spotten vaarden wij verder naar rust& werk waar wij even doorheen konden lopen. Vanuit rust&werk door naar Joahanna Margaretha waar wij onze lunch kregen. Rijst met kip en kousenband. Vanuit Joahanna Margaretha werden wij in nog kleinere groepjes verdeeld om in een korjaal door het moeras naar matapica te varen. Er konden per korjaal maximaal 5 personen zitten. Anouk, Elaine, Lisanne en ik zaten in 1 korjaal. Het was belangrijk om in het midden te zitten en om ons evenwicht te houden omdat er anders een kans is dat we om zouden gaan. Daar gingen we dan, door het moeras! Het was ong. 50 a 60 cm diep en het was prachtig om te zien. Zulke mooie stukken, deels open en deels echt dicht begroeit. Van te voren kregen wij al te horen dat er een punt bij zat waar wij uit de korjaal moesten stappen om de korjaal over een helling heen te slepen met zn allen. Wat een avontuur. Wij kwamen aan en moesten met z'n vieren uitstappen en we stonden klaar om hem even over die helling heen te slepen. Nou daar verkeken wij ons op zeg. Oergeluiden kwamen uit ons vier maar dat ding verschoof nog geen centimeter haha. Gelukkig kwam er meer mankracht aan om ons te helpen. En ja hoor, daar gingen we dan eindelijk. We moesten in 1 keer door om hem in beweging te houden. Het was gelukt en we gingen snel verder. Enige nadeel aan deze hele tocht was af en toe de sterke moerasgeur en het bijna 2 uur lang zitten om een houten plankje. Onze rit duurde zo lang omdat wij telkens aan het wachten waren op anderen, en ons bootje deed het zelfs even niet meer. Dus even aan de motor gesleuteld en we konden weer verder. Tijdens een zoveelste stop moest 1 van ons plassen. Natuurlijk was er nergens een wc te bekennen dus het werd wildplassen. Voor op de boot met de broek omlaag. Haha wat hebben we met z'n allen gelachen! De man die ons korjaal bestuurde had zich heel netjes omgedraaid en gewacht totdat we weer verder konden. Tussendoor riep hij nog dat ze beslist niet uit de boot mocht stappen. Ja ja wat een ervaring.

Nou goed, eenmaal aangekomen in matapica liepen wij naar onze slaapplek. Dit was een open ruimte, gelukkig wel nog overdekt. Wij moesten onze hangmatten en klamboes ophangen. Dit was nogal een gedoe aangezien wij met zo'n grote groep waren. Na dit opgehangen te hebben zijn wij aan een flinke strandwandeling begonnen in de hoop om al zeeschildpadden te kunnen vinden. Helaas was dit niet het geval en moesten wij echt wachten totdat het avond/nacht was. Na 4 km gelopen te hebben kwamen wij terug en kregen wij heerlijke soto soep voorgeschoteld. Dit deed ons toch wel goed aangezien het al een uur of half 9 in de avond was. Hierna was het de bedoeling dat wij weer in de korjaal zouden stappen om kaaimannen te vangen maar vanwege de flinke muggenplaag in het moeras werd dit voor ons gedaan. Ineens kwamen ze daar hoor, 4 kaaimannen. De elastieken werden om hun bekken gebonden en iedereen liep gelijk naar ze toe om hen goed te kunnen bekijken. Natuurlijk even een fotosessie gehouden terwijl ik er in eerste instantie 1 vast had. Ik vond het erg spannend om hem vast te houden. Hij voelde van onder zacht aan en van boven hard, een beetje schubbig nou ja apart haha. In eerste instantie vond ik hem voor mij vasthouden al genoeg, uiteindelijk heb ik hem nog om mijn nek gehouden en op het eind zelfs 3 tegelijk in mijn armen. Dat was pas spannend, ik lach ook echt op die foto als een boer met kiespijn. Maar wat een gave ervaring zeg! Ik ben echt super blij dat ik dat gedaan had.

Nadat de kaaimannen losgelaten waren kregen wij een seintje dat er een grote leatherback op het strand gespot was. Dus hop met z'n allen weer aan de wandel over het strand. En ja hoor, daar lag ze dan eitjes te baren. Wat een enorm groot beest was dat!!! De grootste zeeschildpad ter wereld. Oh wat een mooi beest zeg. Natuurlijk hiervan ook een eindeloze fotosessie gehouden. Verderop zat er ook 1 die net aan was gekomen op het strand. Dus het hele proces moest nog beginnen. Het begint eerst met het lichaam tot net boven te vloedlijn te verplaatsen. Hierna begint ze met een bodypit te maken om vervolgens een gat te kunnen graven waar de eieren in gelegd worden. Het uitgraven van het gat gebeurd op een prachtige manier. De achterpoten graven op een hele sierlijke manier zo'n diep gat totdat de schildpad er zelf niet meer bij kan. Hierna legt de schildpad haar eieren die lijken op vergrote pingpongballen. Zodra dit klaar was werd het gat weer dicht gemaakt en schoof de schildpad nog wat rond om de plek en schoof toen weer naar de zee. I.v.m. schrikreactie mochten er geen zaklampen gebruikt worden en foto's met flits gemaakt worden. Totdat de schildpad klaar was met eieren leggen mocht ze ook nog niet aangeraakt worden. Er zaten dus wel wat regels aan verbonden om dit gigantisch mooie beest te mogen zien. De kaaimannen en de leatherbacks waren voor mij echt de hoogtepunten van deze hele trip! Wat een geweldige ervaring, iets wat ik nooit zal vergeten. Op de terugweg kwamen we nog een kleinere schildpad tegen, een Warana. Nadat wij terug kwamen hebben we bakabana (gebakken banaan) op en kregen wij te horen dat er dicht bij ons nog een schildpad aan kwam. Nou toen konden wij nog even zien hoe dat het beest van 2 meter en 800 kg zich voortbewoog om een plekje te vinden. Een maal dit alles gezien te hebben waren wij erg moe en zijn Lisanne en ik gaan slapen. Anouk en Elaine lagen inmiddels al in de hangmat. Toen kwam mijn eerste ervaring in een hangmat slapen. Aangezien wij zo dicht bij elkaar lagen en ik het vreselijk warm vond en ik niet op mijn buik kon slapen heb ik een vreselijke nacht achter de rug. Elke draai van lisanne kon ik voelen, en zij natuurlijk die van mij. In de nacht kwam ze stroming van de zee zelfs zo hoog tot onder onze klamboes haha. Sommigen waren de volgende ochtend hun slipper kwijt doordat deze verder gespoeld werden door de zee.

Enfin, de volgende dag stond ik om kwart voor 7 maar eindelijk op omdat ik toch niet meer zou gaan slapen en de zonsopgang al bezig was. Om 8.00 hebben wij ontbeten en kregen daarna de tijd om alles weer rustig in de pakken en om nog even te zonnen en zwemmen als wij daar behoefte aan hadden. Ondertussen werden de hangmatten weer eraf gehaald. Om 11.00 stapten wij weer in de korjaal om terug naar Joahanna Margaretha te varen. Gelukkig duurde dit minder lang dan op de heenreis maar we waren alsnog een uur onderweg. Arme billen van ons allen. Wat een pijn zeg. Aangekomen op Joahanna Margaretha hebben we nog lekker bami met kip en kousenband gegeten. Hierna vervolgde onze reis in de boot terug naar Leonsberg waar de reis beëindigd werd. Helaas moesten wij nog zeker drie kwartier wachten op onze taxi terwijl wij al een uur van te voren haden gebeld. Uiteindelijk kwamen wij moe maar voldaan thuis. Spullen uitgepakt, een douche genomen en de was gedraaid.

Wat was het een geweldige week en een fantastisch weekend. Hopelijk gaan de komende weken ook zo. Na dit hele verslag geschreven te hebben heb ik even geen zin meer om nog foto's uit te zoeken. Dus de foto's komen iets later, waarschijnlijk morgen of overmorgen wel ;)

Liefs uit Paramaribo xxx