Brokopondo

Zondag 20 juli was het zover. Om 12.30 vertrokken Lisanne, Elaine en ik naar Brokopondo. Nog even afscheid genomen van ons lieve huisgenootje Natania want de aankomende week zou zij uit het huis vertrekken. Ze blijft nog wel een maand in Suriname om te reizen met haar ouders.
Na een twee uur durende rit kwamen wij aan in Brokopondo. Wij kregen een 3 persoons kamer waar een kledingkast in stond maar die wij niet konden gebruiken omdat het bed van Elaine er tegenaan stond. Haar bed kon ook niet een stukje opgeschoven worden want dan konden wij niet meer in of uit de kamer komen. Dat werd dus vanuit onze tassen telkens leven. Nadat wij onze kamer gezien hadden en wij onze spullen daar hadden geplaatst hebben wij onze gloednieuwe hangmatten opgehangen. Lisanne wist gelukkig een goede stevige knoop te leggen waardoor wij de hele week veilig erin konden hangen. Aangezien wij goed konden merken dat het in het binnenland warmer was dan in paramaribo zijn wij naar de Suriname rivier gegaan om even af te koelen. Het was er erg mooi en rustig. Op het zand lagen kledingstukken in de zon te drogen van de lokale bevolking. Wij kregen instructies waar wij wel het water in konden en waar beslist niet i.v.m. de sterke stroming in de rivier. Lisanne en ik even het water in. Daarna even gezellig gekletst en nog wat gelezen voordat wij weer terug naar ons verblijf liepen. Eenmaal terug hebben wij even in onze hangmatten gelegen en zijn wij op zoek gegaan naar de plek waar wij wifi zouden kunnen ontvangen. Dit bleek achter het verblijf te zijn waar wij op een stukje steen konden zitten. Niet echt luxe dus maar ach we hadden in ieder geval internet. Hierna hebben wij gegeten en hebben wij even gezellig bij Tjitra en wat mannen gezeten die daar aanwezig waren. Hierna nog even wat gelezen en waren Elaine en ik in slaap gevallen. Gelukkig hadden wij de wekker om 23.55 gezet om Lisanne daarna te kunnen feliciteren. We hebben gezongen voor haar en een vieze borrel gedronken uit koffiekopjes haha. Toen terug in ons bed gekropen die vreselijk ligt, de lattenbodem was erg goed te voelen. Mijn bed was nog het minst erg maar die van Lisanne had enorme gaten erin waardoor zij echt slecht lag.

Maandag 21 juli ging de wekker om 7.00 uur af en hebben wij ons klaar gemaakt voor onze eerste schooldag. Tijdens het ontbijt vertelt Tjitra dat er afgelopen nacht iemand is verdronken in de Suriname rivier. Hij kon zichzelf niet meer uit de stroming redden. Ook vertelde zij dat er in de buurt een Braziliaan vermoord is...nou welkom in het binnenland dachten wij doen. Na het ontbijt zijn wij met tjitra naar de basisschool gegaan voor de kennismaking. Hierna kregen wij van de conciërge een rondleiding en kennismaking met alle juffen en meesters. Lisanne koos er uiteindelijk voor om deze week in de 3e klas (groep 5) mee te helpen en Elaine en ik kozen ervoor om in allebei de kleuterklassen mee te helpen. In eerste instantie leken de kinderen op engeltjes, totdat wij ze beter leerden kennen haha. Na onze eerste ochtend hadden wij even tijd voor ons zelf. Toen kregen wij te horen dat wij kennis zouden maken met de trainer van de atletiekklas. Hier zouden wij de hele week in de avond mee kijken. De trainer kwam uit Cuba. Tijdens de kennismaking kwamen wij erachter dat er vanuit was gegaan dat wij Spaans konden spreken....uuuuuhm niet dus hihi. Toen vroegen wij of hij Engels kon spreken, nou dat was alleen neger engels dus daar kwamen wij ook niet ver mee. Hij kan wel nederlands verstaan gelukkig. Na deze kennismaking hielden wij even een siësta in onze hangmat. We kwamen er weer zwetend uit, terwijl we in de schaduw lagen. Kun je nagaan hoe warm het daar is...we hebben onze spullen gepakt om naar de atletiekles te gaan. Zij krijgen op een veld les. Er is daar geen atletiekbaan zoals wij in Nederland kennen. Al het materiaal, de kleding en de schoenen hebben zij gesponsord gekregen. Gelukkig zat er een meisje van 18 tussen die als tolk speelde. Zij was de captain van het team. De leeftijden verschilden tussen de 14 en 18 jaar. Er zaten kinderen bij die al verschillende prijzen hadden gewonnen in het buitenland op verschillende gebieden. Ze trainen hard en lang. Weinig zeuren en gewoon doorbikkelen. Wij zagen wel een groot verschil tussen de kinderen die al langer trainen en de kinderen die nog niet zo lang in het team zaten. Het was mooi om deze verschillen te zien. Ze waren nog wat schuw. Wij stelden een aantal vragen maar zij gaven geen antwoord terug, het leek alsof zij ons niet konden verstaan. De trainer bemoedigde hen op te spreken. Zij moesten een voor een in het nederlands vertellen wat hun specialiteiten waren binnen de atletiek. Hieruit bleek dat zij wel degelijk nederlands konden spreken. Het ijs was wat gebroken en wij konden tussendoor steeds meer vragen stellen waarop wij meestal wel antwoorden kregen.
Na de training liepen wij terug en kwamen onderweg een klein meisje tegen die hard begon te huilen. Wij hadden niet gezien waarom zij begon te huilen. Twee vrouwen begonnen te lachen en vertelden dat het meisje van ons geschrokken was. 3 bakra's (hollanders) in hun dorp had zij nog nooit gezien. Arm kind. Wij hebben haar dus flink laten schrikken zonder dat wij dit wisten. Eenmaal weer aangekomen bij ons guesthouse zijn wij gaan eten en daarna gaan douchen. Ik moest douchen met mijn zaklamp aan aangezien de lamp kapot was. Hierna nog even naar ons internet hoekje en toen in bed gelezen en gaan slapen.

Dinsdag 22 juli hadden wij een slechte nacht achter de rug. Dit kwam door de lawaai van werklui die voor ons raam zaten en herrie maakten door hard te praten, lachen en muziek aan te laten staan. Om 2.00 was ik er zo klaar mee dat ik boos naar buiten ben gelopen om hun vriendelijk te verzoeken of zij zachter wilden doen omdat wij precies bij dat raam probeerden te slapen. Ik werd raar aangekeken en ze deden alsof ze het niet verstonden. Ik vroeg het nog een keer netjes en ik liep weer terug de kamer in. Het waren volwassen mannen die het blijkbaar niet nodig vonden om wat respect te tonen. Nee zij wilden lekker kinderachtig gedrag vertonen door brulapen na te doen, muziek nog harder te zetten en nog luider gingen praten. Ik lag te koken van woede dat zij zo kinderachtig deden, maar goed ik liet het hier maar even bij want ik wist niet waar ik mee te maken zou krijgen als ik nu weer naar buiten zou gaan. Dus ik mijn eigen muziek aangezet van mijn ipod en proberen tot rust te komen. Uiteindelijk gingen zij zelf rond vieren ook maar naar bed. Nou goed uiteindelijk was de nacht weer voorbij en stonden wij om 08.00 weer op het schoolplein voor de dagelijkse vlaggenparade. Lisanne en Elaine kenden dit al aangezien zij in paramaribo ook werken op een school. Voor mij was dit nieuw maar ik vond het mooi om mee te maken. Hierna de klas in en werden er eerst liedjes over god/jezus gezongen. Hierna kregen ze rekenles en taal. Ik mocht helpen met de opdrachten in kleine groepjes. 1 kind luisterde niet naar mij, de juf zag dit en sloeg het kind met de liniaal. Ik schrok er erg van maar zei er niks over. Ik vond dit nogal een overdreven reactie want ik had nog best wel een keer het kind zelf kunnen waarschuwen en vragen of hij mee wilde doen met de les. Maar goed dit was al gebeurd en het jongetje werd apart gezet. Na de pauze kwam de klas waar Elaine in zat bij ons erbij vanwege een vergadering. Elaine en ik kregen de opdracht om met haar klas naar buiten te gaan om te spelen. De kinderen werden netjes in een rij geplaatst en liepen naar het veldje. Eenmaal aangekomen bij het veldje waren de kinderen onhandelbaar. Wij deden ons best. We schreeuwden enorm en ik schrok zelfs van mijzelf dat ik zo hard moest schreeuwen. Uiteindelijk vond ik het genoeg geweest en liepen wij terug naar het lokaal. De juf uitleg gegeven waarom wij zo snel terug zijn gekomen en toen konden zij in het lokaal spelen. Wij kregen te horen dat wij moesten schreeuwen etc. oftewel....hun regels opvolgen, schreeuwen en slaan. Nou daar passen wij voor! Het gillen vond ik al erg genoeg. In de klas waren ze ook erg druk. Alle kinderen op school trekken aan elkaar, schoppen, slaan, duwen noem het maar op. Ze kunnen totaal niet van elkaar afblijven! Enorm vervelend! De klas van Elaine kon eindelijk weer terug naar hun eigen klas. De juf van mijn klas ging even naar huis en ik stond toen weer alleen voor de groep. Ik moest liedjes gaan zingen met de kids. Helaas bleven ze veel schreeuwen, toonden geen respect naar mij en wilden al helemaal niet naar mij luisteren. De juf kwam terug, zei heel rustig in de deuropening, waarom zijn ze druk? En de klas was stil. Nou ik stond met mijn mond vol tanden dat dit zo makkelijk bij haar ging. Ik had het er met haar over en ze moest lachen. Ze gaf aan dat de kinderen weten met wie ze te maken hebben. Toen moest ik gelijk denken aan het slaan en schreeuwen wanneer zij niet gehoorzaam zijn en begreep het toen wel. Er werd nog even een verhaal voorgelezen en besproken en toen was het alweer 12 uur en tijd om naar huis te gaan. Om 16.30 uur werden wij opgehaald om met de atleten naar de militaire basis te gaan om daar trainen. Lisanne, Elaine en ik liepen de berg even helemaal omhoog en maakten kennis met wat mannen. Even snel wat foto's gemaakt maar beslist niet van het gebouw en toen weer gekeken hoe de atleten op de berg aan het trainen waren. Na de trainen weer opgepropt in de auto met allemaal bezwete lichamen, helaas was dit iets minder prettig. Het was wel gezellig in de auto gelukkig.

Woensdag 23 juli om 8.00 natuurlijk weer vlaggenparade en liedjes zingen in de klas over god/jezus. Hierna werd het verhaal wat gister voorgelezen werd aan de kinderen en daarna nog besproken werd, nu weer opnieuw besproken en voorgelezen. Alleen vandaag mocht ik dit doen. Hierna kregen de kinderen taalles en moesten zij woordjes met de letter a omcirkelen. Sommige kinderen konden het erg goed en waren snel klaar en andere kinderen hadden er echt moeite mee en vroegen telkens het antwoord aan mij of vroegen het aan de kinderen die al klaar waren. Ik heb geprobeerd om hen uit te leggen dat zij het zelf moeten proberen om het zo te kunnen leren maar dit kreeg ik er helaas niet ingestampt bij die kids. Na de pauze zijn wij met beide klassen naar de speeltuin gegaan. Hier heb ik een paar super leuke foto's van en met de kinderen gemaakt. Ik ben hier echt blij mee aangezien ik in Paramaribo geen foto's mag maken. Toen wij terug kwamen van de speeltuin werden er nog liedjes gezongen en versjes opgezegd. Onze schooldag was weer voorbij en toen wij thuis kwamen zagen wij dat de werkers waren vertrokken uit het guesthouse. Dus wij erg blij en dachten gelijk aan meer rust.
Vandaag heb ik ook nog een foto gemaakt van een poster die in elk lokaal hangt met de tekst "de opvoeder SLAAT niet maar PRAAT". Helaas zie ik echt het tegenovergestelde in de klas. Vrij tegenstrijdig dus. Zeker als je de kinderen ook elke ochtend als opvoeder zijnde vertelt dat ze elkaar niet mogen slaan, maar vervolgens krijgen zij dit voorbeeld wel helaas. Na school hebben wij niet veel anders gedaan dan de afgelopen dagen al haha. Weer gewoon chillen, slapen, internet hoekje opgezocht. Wel nog even een ijsje gehaald bij de chinees. Na de atletiekles hebben wij gegeten en weer een koude douche genomen. Hierna werden onze haren gevlochten door 2 meisjes. Hierna een heerlijke rustige nacht gehad en dus een keer goed geslapen!

Donderdag 24 juli kregen de kinderen weer taalles maar nu moesten zij de woordjes met de letter n erin omcirkelen. Na de pauze hebben Elaine en ik klassenfoto's van onze klassen gemaakt. Helaas niet met alle kindjes erop. Bij mij waren er vandaag 6 kinderen niet en bij Elaine waren er zelfs 10 niet. Nadat we hiermee klaar waren liepen wij met beide klassen naar het veld. Elaine mocht de kleuters gymles geven. Ze luisterden nu beter omdat onze juffen erbij zaten om te kijken. Op het eind liep het toch minder goed en was de concentratie van de kids weggezakt. Dus terug naar het lokaal en nog even vrij spelen. Toen kwam Tjitra langs om alvast met ons te evalueren. Dit ging goed. Wij hebben zelf even onze ervaringen gedeeld en de school was ook erg tevreden over onze participatie in de klassen. Wij doen ons best. Na de evaluatie zouden wij eigenlijk eindelijk een keertje langs de dorpjes gaan en dus meer bezichtigen. Helaas ging dit niet meer door omdat de man met wie wij zouden gaan met auto pech zat. Dus dat was wel balen want nu zaten wij weer vast in ons dorpje zelf. Om 16.30 uur stonden wij klaar om voor de laatste keer naar de atletiekles te gaan maar we werden niet opgehaald. Uiteindelijk hebben wij een sms gestuurd of de les nog door zou gaan. Wij kregen een sms terug dat er meer atleten mee zij gegaan dus dat wij daarom niet meer mee konden en niet zijn opgehaald. Nou fijn dat dat even gemeld word aan ons. Niet dat wij er echt nog om stonden te springen om weer 2 uur op die berg te staan kijken maar wij hielden er wel rekening mee. Toen hebben wij maar chillers gehaald bij de chinees (de supermarkt). Deze hebben wij 's avonds lekker opgedronken. Toen kwam het moment van inpakken weer. Dit duurde natuurlijk niet lang aangezien wij ook niet echt uitgepakt hadden. Maar toch even alles weer netjes erin doen. Wij dachten weer heerlijk te gaan slapen maar vanaf 2.15uur werden wij weer wakker door een nieuwe groep mensen die buiten bij ons raam zaten en en veel aan het kletsen en zingen waren. Het bleek een band te zijn. Echte nachtrust is ons niet gegund deze week. Daardoor waren wij wel extra blij dat we deze week in de middagen konden dutten in onze hangmat. Als wij hier niet telkens uit zouden zweten dan zouden wij hier ook beter in kunnen slapen dan in ons bed.

Vrijdag 25 juli de laatste dag op school en in Brokopondo. De ochtend startte weer met een taalles. Lisanne is vandaag naar de kleuterklas van Elaine gekomen omdat haar juf voor de tweede dag ziek was en zij niet nog een keer voor de klas zou staan, onvoorbereid. Na de pauze hebben wij met de kinderen buiten gespeeld. Ze konden zaklopen, touwtrekken, hoelahoepen en voetballen. Toen was ons laatste dagje bij os brokopondo weer voorbij en hebben wij iedereen even bedankt en gedag gezegd. Onze spullen gepakt, eten meegenomen en toen werden wij opgehaald om terug naar paramaribo te rijden. Wij zijn nog even snel langs het stuwmeer gereden voor mij omdat ik dit nog niet van dichtbij had gezien. Vervolgens nog even met z'n drieën toeristische foto's gemaakt bij het Brokopondo bord. Uiteindelijk door gereden naar paramaribo. Blij dat wij weer thuis waren en onze kleding etc konden wassen.

Nu lekker een vrij weekend, maandag ook nog vrij omdat het dan suikerfeest is. Dus aankomende week ook maar 3 dagen naar het parelhuis. En daarna start mijn laatste week ook weer als vrijwilliger en kan ik leuke/mooie tripjes doen samen met Bert!

Tot de volgende keer lieve mensen xxxxx